تصویربرداری اپتیکی پلاریزاسیونی از ضایعات رنگدانه ای پوست: مقایسه، فواید و چالش ها

مقدمه: ملانوما یکی از خطرناک ترین سرطان­های پوست به شمار می­رود و تشخیص در مراحل اولیه فقط می­تواند به درمان آن کمک کند. درماتوسکوپی به عنوان رایج­ترین روش بررسی غیر تهاجمی ضایعات رنگدانه­ای و غیر رنگدانه­ای پوست مبتنی بر استنتاج­های چشمی است. به علاوه این تکنیک نمی­تواند تخمین دقیقی از مرحلۀ بیماری ارائه دهد.   روش بررسی: مشخصه سازی پلاریزاسیونی بافت ضایعات پوستی با استفاده از تفسیر تصاویر ماتریس مولر و بردار استوکس به عنوان یک روش مکمل درماتوسکوپی برای استخراج اطلاعات کمّی و کیفی بیشتر پیشنهاد می­شود که می­تواند در درک تغییرات مورفولوژیکی ضایعه در مراحل مختلف بیماری به پزشک کمک نماید.   یافته­ها: استفاده از نور پلاریزه در تصویربرداری باعث افزایش کنتراست تصاویر می گردد به طوری که ویژگی­های متمایز کنندۀ ضایعات رنگدانه­ای برجسته­تر می­شود. مراحل مختلف سرطانی شدن ضایعات با تغییر در اندازه، شکل و تجمع سلول­های ملانوسیت و تغییر در ساختار فیبرهای کلاژن همراه است. برهمکنش نور پلاریزه با بافت در اثر این تغییرات مورفولوژیکی سلول­ها تغییر می­کند. برخی تغییرات مانند تجمع رگ­های خونی چندریختی در زیر ضایعۀ ملانوما می­تواند باعث ایجاد ریتاردنس دایروی در نور پلاریزۀ برگشتی از بافت شود و به عنوان پارامتری برای تفکیک این ضایعات از نوع خوش­خیم به کار برده شود. نتیجه­گیری: با پایش تغییرات با مشخصه­سازی پلاریزاسیونی بافت و استخراج پارامترهای پلاریزاسیونی می­توان اطلاعاتی از فیزیولوژی ضایعه و مرحلۀ بیماری ارائه داد.